In 2008 las ik het boek het Projectiemechanisme van Karin Hamaker-Zondag. Dat boek heeft me enorm geholpen in mijn ontwikkeling. Het heeft me flink aan het denken gezet en om vooral meer begrip te hebben voor mezelf en voor anderen. Het hielp me om mezelf te 'ontschuldigen'. Een term die we regelmatig in het coachvak gebruiken. Het heeft me geleerd om echt te bewonderen. Bewondering van mezelf, van anderen en wat we samen creëen. Bewondering begint onder andere bij luisteren. Een belangrijke eigenschap voor de 3DMens. Luisteren naar wat 'het verhaal is'. Luisteren zodat iemand zich begrepen voelt.
Een klein stukje tekst in dat boek heeft me ontroerd en in beweging gezet. Het is een gedicht van Marianne Williamson. Het vat veel samen van hoe ik de 3Dmens zie. Ik gebruik het vaak in trainingen als inspiratie aan het eind van een trainingsdag waarin veel is gebeurd.
"Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is
dat we oneindig machtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis waar
we het allerbangst voor zijn. We vragen ons af: Wie ben ik dat ik
briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn? Maar
waarom eigenlijk niet? Je bent toch een kind van God? Dat je je kleiner voordoet dan je bent komt de wereld niet ten goede. Er is niets verheffends aan je kleiner voor te doen dan je bent, opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker gaan voelen. We zijn geboren om de luister van God die in ons woont, uit te dragen. Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons
allemaal. Als wij ons licht laten schijnen geven we anderen onbewust
toestemming om dat ook te doen. Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst,
bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen".
Dit gedicht gebruikte Nelson Mandela in 1994 bij zijn inaugurele rede toen hij president werd. Hij maakt het gedicht wereldberoemd.
Lees het deze week eens een paar keer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten