Het bos was altijd belangrijk geweest voor de bewoners ernaast. Het bos bracht hun natuurlijke geschenken in de vorm van hout en vruchten. Veel belangrijker nog: schaduw tegen de zon, stilte en rust. In die stilte ook de ruimte om de wonderen van het eigen hart te horen.
Op een dag kwam er een houthakker langs. Hij liep fluitend met zijn bijl op zijn schouder door het bos. De mensen aan de rand van het bos waren vroeger bang voor hem geweest. Met zijn bijl hakte hij er schijnbaar willekeurig op los. Het leek of hij met een zinloze vernietiging van het bos bezig was. Er werd natuurlijk uitgebreid over hem gesproken. De houthakker moest weg. Hun veronderstelling was dat hij de natuur kapot maakte en zinloos hun woud ten gronde richtte.
De bewoners gingen te rade bij een oude man die een stuk verder wat afgelegen woonde. Hij kende het bos als geen ander. Hij zou het vast wel met hen eens zijn dat de houthakker verjaagd moest worden. De oude man keek verbaasd op. "Ik heb hem juist gevraagd langs te komen. Zien jullie dan niet dat het bos aan zichzelf ten gronde dreigt te gaan. Het bos vernietigen...? denken jullie dat? Hij doet niets anders dan dood hout weghakken. Hij maakt ruimte voor de bomen die dreigen te verstikken. Het enige wat hij doet is wegnemen wat de natuurlijke groei van het bos belemmerd. dankzij hem kan het bos groeien als nooit tevoren".
Wat vertwijfeld vertrokken de bewoners naar hun dorp terug. Al snel bleek dat de oude man gelijk had. Weelderig groeide het bos. Het bracht een rijke oogst van hout en vruchten. Veel belangrijker nog: het bracht schaduw tegen de zon, stilte en rust. En in die verstilling ook de ruimte om de wonderlijke verhalen van het eigen hart te horen.
Ooit afgevraagd waarom mijn visitekaartje de doorsnede van een boom is?
Verhaal geleend van De bestemming van het Systeem van Piet Weisfelt. blz 331.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten