Vanavond 5 december zag ik het laatste nieuws. Mandela is overleden. Mijn screensaver is al sinds een jaar die van Mandela. Dagelijks zie ik die afbeelding, omdat hij me telkens weer bewust maakt van onze diepere kracht. Hij is voor mij dan ook een inspiratiebron geweest om na te denken over verbinding, leiderschap, vrijheid, flexibiliteit van de geest, doorzetten, etc. Ik schreef 3 december jl. (zie hier) nog over hem en de film Long walk to freedom in het kader van Onmacht. Bij zijn overlijden wil ik kort stilstaan met het gedicht van Marianne Williamson dat hij gebruikte bij zijn inaugurele rede bij zijn aantreden als president in 1994. Het gedicht heeft mij enkele jaren terug zo diep geraakt en ik gebruik het soms nog in trainingen om anderen te inspireren.
"Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het aller bangst voor zijn. We vragen ons af: Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn? Maar waarom eigenlijk niet? Je bent toch een kind van God? Dat je je kleiner voordoet dan je bent komt de wereld niet ten goede. Er is niets verheffends aan je kleiner voor te doen dan je bent, opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker gaan voelen. We zijn geboren om de luister van God die in ons woont, uit te dragen. Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal. Als wij ons licht laten schijnen geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen. Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen".
Ik wens je veel inspiratie. Sta stil bij deze grote man en probeer zijn boodschap mee te nemen in jouw leven.
Eerdere vermelding: zie hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten