Boardroom Geheimen

(niet lezen als je niet tegen verrassingen kan en je krijgt een inkijkje in mijn gedachten en gevoelens...)

Afsluiter Pitch

Daar zat ik dan als ZZP-er. Ik was de laatste in een rij van vijf aanbieders. Ieder half uur (met kwartier ertussen) mocht een aanbieder een pitch doen voor een directie team. De inzet was de invulling van een 'transitie' traject. De transitie had te maken met hun samenwerking.

Ik hou helemaal niet van pitches. 'Wil ik dat wel?' Soms moet ik (voor werk) als ZZP-er afdalen in de diepere krochten van mijn ondernemerschap. Normaal werkt mond tot mond het beste, maar ok, dit is weer een uitdaging. 'Na de grote bureaus' dacht ik.
'Ik ben de 'afsluiter pitch'.


Voor de zekerheid was ik op tijd aanwezig en nam op een onopvallend plekje plaats in de enorme hal. Zo kon ik wennen aan de sfeer en het tempo. Het was er imponerend en deed iets met macht, maar ook met eenzaamheid en anonimiteit. Ik voelde me klein en nederig. Ik had niet teveel tijd besteed aan vragen vooraf en allerlei onderzoek. Ik had me voorgenomen er helemaal 'open' in te gaan.

'Suits' mannen en dames met klikkende naaldhakken.

Voor mij zag ik twee - strak in het pak en opvallend hippe schoenen - mannen met een kleine en een grote rol-trolley de lift in gaan. De wieltjes van de ene liepen niet lekker en daarom sleepte hij het ding mee. Het leken wel de acteurs van de serie Suits, ieder met een onberispelijk kapsel en overtuigend loopje. 'Die zouden nu wel aan de beurt zijn' dacht ik. 'Shit... ik heb me niet geschoren' ging nog door me heen....en mijn kleding - toch nog maar even checken - ach gewoon netjes...zeg maar'. De dame die de Suits mannen meenam naar de lift had net twee vrouwen, een jonge en een wat oudere, bedankt in de hal. Ze liepen in afgestemde iets te strakke mantelpakjes zelfverzekerd en wat lacherig met ritmische passen van klikkende naaldhakken en ieder gevolgd door een charmant kleurig rolkoffertje naar de draaideur. 'Die passen mooi bij die mannen' dacht ik nog. Het kwam me net iets 'te' over. Ik moest nog zeker drie kwartier wachten en liet alle indrukken rustig op me inwerken.

Zat ik daar met mijn notitieboekje... Gedachten als 'had ik me beter moeten voorbereiden?' gevolgd door 'een compleet rolkoffer wat zou daar allemaal inzitten voor zo'n pitch. Heb ik iets gemist ofzo?' Mijn onzekerheid nam toe.

Uit mijn controle.

Ik werd na iets meer dan drie kwartier wachten opgehaald. Ik zag de twee Suits wat schaapachtig lacherig de lift uitkomen. Ze leken zich te ontspannen. De dame die mij escorteerde zei niets behalve een zakelijk en afstandelijk welkom. Ik probeerde nog wat te vragen maar kennelijk was haar geïnstrueerd 'geen invloed te hebben'. De ijzingwekkende stilte deed iets met mij. Ik was nu de controle kwijt....

Tran Zie tie.

Na de lift leek de gang naar de Boardroom iets te lang. Ik werd binnengelaten en daar stond ik dan voor een enorme vaste tafel met snel geteld tien d i r e c t i e leden die i e t s wilden met een t r a n s i t i e t r a j  e c t.
'Tran Zie tie traject' ging door me heen, 'wat willen ze eigenlijk Zien bij zichzelf?' De boardroom stond bol van de zakelijkheid. Het uitzicht was prachtig, maar hun blik was naar binnen gericht, naar de tafel en nu naar mij.... 'Allemaal pakken...strak', dacht ik. 'Weinig energie en weinig emotie' merkte ik in mezelf op en 'geen onderlinge interactie'. Ik voelde me wat eenzaam, 'hoe zouden zij zich voelen?'

Het ongemak.

"U kunt daar gaan staan" klonk het vanuit de voorzitter stoel, nog net bereid om even op te staan. Nog voor ik er goed en wel stond begon de betreffende voorzitter al met een hele snelle voorstelronde. (ik was de afsluiter, dit kon nog wel ff snel...)
'Dit gaat mij te snel en onpersoonlijk' ging door me heen. Ik legde mijn notitieschriftje op tafel en begon aan mijn eigen ronde en gaf iedereen op mijn gemak een hand en een blik in de ogen, alsof ik alle tijd van de wereld had...Ze leken wat ongeduldig te worden...Terug op mijn plek zei ik "ik wil graag zitten", waarop iemand snel opstond en in een hoek een stoel pakte. 'Had iedereen vòòr mij hier gestaan?' dacht ik.

Het scherm voor de ongetwijfeld mooie powerpoints hing achter mij omlaag en de blik van de voorzitter was dan ook wat verontwaardigd toen ik zei dat ik alleen een flip-over had aangevraagd. Ik was helemaal niet van plan iets te presenteren. Ik was wel van plan te kijken, te luisteren en op me in te laten werken waar het 'over zou gaan'.
Snel zat ik op de stoel. Ik keek voor me uit en zag achter de directieleden het uitzicht. Ik besefte 'hier zit ik dan, maar waar ben ik in godsnaam? Wil ik hier wel zijn?' Ik voelde me ongemakkelijk.

Geen trucjes.

Met al mijn ervaring deed ik een beroep op mijn 'zo zuiver mogelijke waarneming'. Ik dacht 'ik heb geen trucje, geen model, geen gave verander management theorie om hier in te brengen, ik kijk wat er in het hier en nu is en zie dan wel hoe ik reageer'.
Tijdens mijn handenschud ronde zag ik op de tafel nog wat achtergelaten rekwisieten van de andere aanbieders. Indrukwekkende ordners met veel te weinig papier met (waarschijnlijk) allerlei creditials en kopieën van modellen en theorieën en kartonnen schijven waarbij je iets kon draaien, kaartjes met allerlei teamvragen en een soort gevouwen piramide met allerlei management spreuken uit vervlogen tijden.

'Welke indruk maakte dit bedrijf, deze mensen en hun sfeer eigenlijk op mij?' Ik bewoog wat voorover, zette mijn ellebogen naast mijn notitieschrift, vouwde mijn handen en keek over de mensen heen naar buiten. Ik besloot mijn hart te volgen en een risico te nemen...'Macht in de zaal vraagt om leiderschap', dacht ik.

Een beetje risico?

"Ik voel mij vrij ongemakkelijk moet ik eerlijk zeggen, het uitzicht is hier prachtig, maar mijn inzicht doet me denken aan een bekend thema waar ik vaak mee te doen heb in teams". "Wat dan" vroeg iemand kortaf naast me. "Waar denkt u aan als u mijn vraag hoort" vroeg ik spontaan terug. "Nou ik stel de vraag aan jou toch...?" (nu werd ie al spannend). Ik reageerde met een vijf seconden stilte. In die stilte zag ik de bevestiging van mijn aanname...Ik glimlachte vriendelijk en keek hem aan. Voelde iets van verzet en toch ook een dieper vertrouwen. De directieleden leken in hun stoel te verschuiven van achteroverleunend naar een beetje meer mijn houding...Het leek erop of er wat meer ongemak werd ervaren...

Ik zei "ik zie net de bevestiging van het thema..." , ik zal daar later op terugkomen". Ik vervolgde met "we kunnen twee dingen doen...
1. (met grote smile) we kunnen de afgelopen vier presentaties samen evalueren en een besluit nemen, dan begeleid ik dat proces of (mensen begon te lachen of keken nog wat verontwaardigd over mijn humor...)
2. jullie mogen vijf minuten naar buiten en laten mij even alleen hier. Neem een pauze en dan zie ik jullie hier zo weer terug.

dus....waar kiezen jullie voor?"(alsof er een keus was...)

De voorzitter keek mij verbaasd aan, hij wilde nog zeggen dat dit niet de bedoeling was, maar zijn collega's waren hem voor en stonden al op.
Ze gingen een voor een naar de grote ruimte met zitjes voor de boardroom. "Ja wel lekker een pauze" hoorde ik iemand zeggen. Ze leken zich te ontspannen.
In de tijd die ik kreeg/nam kon ik even bedenken wat te doen. Ik had zojuist de onderstroom gevoeld. Stond ik daar alleen in HUN boardroom. Ik keek naar buiten en dacht weer 'waar ben ik nu mee bezig?' Ik besloot die vraag op de flip over te schrijven. Na een dikke vijf minuten druppelde de groep weer naar hun plekken....
Lees as vrijdag 29 april verder...