We menen dat we constant bezig moeten zijn om het anderen naar de zin te maken. Als iemand anders aangeeft even niet happy te zijn, dan voel je je al ongemakkelijk worden en wil je er het liefst wat aan doen. Herken je dat?
Het effect is dat jezelf 'harder werkt'. En dat fenomeen kennen we ook bij coaching. Veel coaches hebben zelf last van het redders-syndroom. Niets mis mee, mits je maar beseft dat er grenzen zijn en nog zoiets als eigenaarschap en de wensen van je cliënt en niet van jezelf.
Coachende manager?
Toch sluimert er emotionele slavernij. In zekere zin hebben coachende managers hier ook mee te maken. Stel je maar voor dat je iemand in je team met veel geduld en aandacht hebt ingewerkt en dat er een band is ontstaan. Je herkent wat van jezelf terug in die ander en je werkt samen hard om bepaalde doelen te halen. Je krijgt veel erkenning voor jouw hulp en er is sprake van wederzijds welbevinden. 3DMensen zijn systeemdenkers, dus je weet al waar ik naartoe wil..., want in die wederzijdsheid zit ook afhankelijkheid verborgen (Drama Driehoek). Die afhankelijkheid kan neigen naar een vorm van slavernij. Het wordt een onbewust deel van je relatie. Het begon met aansluiting, mededogen, inspiratie en wordt misschien stilaan sleur....Hier ontstaat de emotionele slavernij, want de manager gaat zich ook verantwoordelijk voelen voor de gevoelens van de medewerker en wellicht ook andersom...
Als je je hiervan bewust wordt en je beseft de prijs die jij moet betalen om die verantwoordelijkheid te nemen voor die gevoelens. En jij voelt dat je daaraan telkens tegemoet moet komen, dan kan dat wel eens ten koste gaan van jezelf. Want wat is eigenlijk jouw behoefte (de eerste dimensie, zie Irritatie als Richting)?
Om van die emotionele slavernij af te komen kun je een opmerking plaatsen als: "dat is dan nu jouw probleem" en lucht dat op? Je voelt je in elk geval niet meer verantwoordelijk! Het ontworstelen aan die slavernij gaat gepaard met gevoelens van schuld en schaamte. Tevens loop je een groot risico om het ongenoegen van de ander op je nek te halen. Rosenberg schrijft in zijn boek Geweldloze Communicatie dat dit de Onhebbelijke Fase is: Verwarring om de eigen gevoelens en de effecten die het heeft op anderen. Van belang is in deze fase dat je nog moet leren begrijpen dat de Emotionele Bevrijding meer betekent dan je eigen behoeften uiten!
Wanneer dan Emotionele Bevrijding? Dat kan als je reageert op de behoeften van anderen zonder je eigen angsten, schuld of schaamte. Dat is bevrijding! (dat is namelijk de derde dimensie, zie ook Irritatie als Richting, zie link boven). Je kan dan verantwoordelijkheid nemen voor je eigen behoeften en intenties, maar doet dat niet voor anderen. Hiermee worden ook niet meer je eigen behoeften bevredigd ten koste van anderen. Emotionele Bevrijding betekent dan dat je aangeeft wat jij wil en ook rekening houdt met de ander. In de Transactionele Analyse spreken we dan over Volwassenheid-communicatie of de Winnaars Driehoek. Hierover zul je in nog komende artikelen meer gaan lezen.
En nu? Kijk komende dagen 's van wie jij emotioneel bevrijdt moet worden....wordt spannend...
(vrij naar Rosenberg, Geweldloze Communicatie, Hfst 5,
bron van plaatje weblog BalansU)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten