De Stilte Ontluisterd

Een paar weken geen blog! Wat een rust. De vakantie tijd ligt al even achter me, maar de rust is gebleven. Een bewuste rust. Ik vertel je waarom.

Tijdens mijn vakantie begon ik aan een stuk hardlopen. Terwijl ik mijn pad volgde werd het steeds stiller. Weg van de drukte, weg van het geluid dat we met z'n allen constant maken. Ik kwam op een plek waar ik het liefst de hele dag was blijven zitten. Het 'klopte' allemaal ineens. Er was een stilte die ik kon horen. Mijn adem, de druppeltjes zweet die plensden op een steen en de zachte ruis van bomen om mij heen. Op dat moment voelden mijn benen wat stram en wilde ik eigenlijk verder om niet te stijf te worden. Maar iets hield mij tegen. Ik nam mijn plek weer in en dwong mezelf even die rust te nemen en te kijken wat er gebeurde.

Ontluisterd

Ik moet er een tijdje gezeten hebben. Het leek of ik steeds verder in een soort trance raakte. Bij iedere ademhaling voelde ik iets van mij afglijden. De gedachten die ik had leken mij iets te vertellen. Ik gleed van een mooie gedachte naar een verdrietige andere en dan weer teleurstelling. Het was net alsof ik in die trance alle emoties voorbij liet paraderen. De stilte liet me luisteren, maar ook ontluisteren. Ontluisteren in de betekenis van ontsieren of ontnemen. Wat bleef er nou eigenlijk over van mij als ik al die gedachten niet had?  Maar ook ontluisteren in de betekenis van niet-luisteren. Wat gebeurt er als je niet luistert? Niet luistert naar gedachten die je zomaar (en waarschijnlijk niet voor niets) krijgt of naar je gevoelens, die je misschien ook snel negeert.

Echt stil werd het toen de gedachten ophielden en ik alleen maar 'was'. Een bijzonder moment, het leek of de natuur mij in de armen sloot en ik eventjes 'een' was met alles wat daar was. Klinkt gek en ik heb het er vaak over met groepen of coachees of collega's, maar het gebeurde echt. Terwijl ik terugliep naar het bospad waar ik vandaan kwam schoot mij ineens het boek te binnen dat ik een dikke twintig jaar geleden las, nl. de Celestijnse Belofte van James Redfield. Hij beschreef ook zo'n ervaring en zo vreemd dat dat nu ineens bij mij die gedachte opriep (van zo lang geleden!).

De Stilte Ontluisterd. De titel bleef in mijn hoofd en nu geef ik het vrij. Ik hoop voor mijn lezers dat je jezelf af en toe even die stilte gunt om te kijken wie je ook al weer bent zonder alle opsmuk.

In de rust die volgde in de zomer vakantie en daarna heb ik gewerkt aan mijn nieuwe leiderschaps opleiding/leergang (met ruimte voor deze ervaring en die van jou?).
Begin oktober geef ik dat ook prijs. Wil je vast een tipje van de sluier, laat me het dan weten via info@3dmens.nl.

Ook een bijzondere ervaring in de Stilte? Laat me weten. Dank.   

De Stilte als interventie? Lees deze week weer mee met de blogs.