maandag 25 mei 2015

Het Geheim van de Groep: Hoe kan dit nou?

Een medewerkster koos voor een andere baan. Eindelijk een nieuwe werkomgeving, andere collega's,
andere klanten etc. Het Welkom was open en vriendelijk. Ze had een duidelijke taakomschrijving en verantwoordelijkheden afgesproken. Ze had een collega die als soort van coördinator werkte, een soort tussenstation tussen de leiding en haarzelf en zag toe op een zorgvuldig inwerkproces.

Er veranderde 'iets'.

Haar collega's lieten haar meekijken en meedoen met projecten die bij haar pasten. Na een paar weken inwerkperiode veranderde er 'iets' in de sfeer. Ze merkte dat er wat speelde tussen de coördinator en haar collega's. Er herhaalden zich bepaalde zaken en ze kreeg het gevoel 'partij' te moeten kiezen. Haar onveilige gevoel groeide met de dag. Ze kreeg er geen vat op en - nog erger - waar kende zij dit van?

"Hoe kan dit nou?"

Dacht ze. "dit herken ik'. Was dit gevoel niet de reden dat ze bij de vorige werkgever was weggegaan? Ze voelde de zogenaamde onderstroom. Dat 'iets' maakte het onveilig, maar was dit iets van haarzelf of van het team waar ze nu in werkte? Was het gevoel 'normaal'? De twijfels namen toe. Ze was nadrukkelijk van werkgever veranderd om dit gevoel niet meer tegen te komen en nu dit? Was het weer onveilig, kreeg ze weer het idee opgelegd om partij te kiezen in een soort ondergrondse strijd tussen collega's. Waarom 'overkwam' haar dit?

Het geheim?

Ieder team (lees systeem) kent haar eigen 'geheimen'. Die geheimen zitten in de onderstroom. Die geheimen hebben altijd te maken met de mensen. Die geheimen kunnen een sterkte trekkracht ontwikkelen om het team niet tot ontwikkeling te laten komen. Maar die geheimen kunnen juist ook hun vitale werking krijgen mits de teamleden (minimaal een) er juist mee omgaat. Het Geheim heeft namelijk een functie. De functie dat er 'iets' geleerd wil worden.

De bevrijding

Tijdens een cursus (lees hier) had de betreffende medewerkster geleerd dat de IJSBERG een mooie metafoor is voor jezelf als wel voor het team. Er was een oefening geweest die haar was bijgebleven: de 'bevrijding'. Bij die oefening maak je iets kenbaar dat 'bevrijd' wil worden (ofwel geleerd wil worden). Ze besloot die oefening in te brengen tijdens een teamoverleg.

Lees volgende keer mee voor het vervolg.

Schrijf in als VASTE LEZER (zie linkerkolom van de site) en mis de blogs niet.



woensdag 6 mei 2015

Het Geheim van de Groep: de bevrijding

Wat een bevrijding!

Op 5 mei stonden we collectief stil bij Bevrijdingsdag. Iedereen viert zo'n dag op zijn eigen manier. Ik heb het rustig gehouden en was vooral thuis aan het opruimen...Niet echt 'gevierd' dus. De meesten gaan daarna ook weer over tot de orde van de dag. Ik ook, maar toch bleef er iets 'hangen' bij het woord bevrijding.

Vooral omdat na een sessie met een team iemand zei 'wat een bevrijding'. Het is alweer een tijdje terug, maar de woorden gingen gepaard met nogal wat emotie. Een diepe zucht, een twijfelende blik en nog beter zichtbaar een paar glazige ogen. Iemand sprak vanuit het hart, dat voelde de hele groep. Het bleef in elk geval 'hangen'.

Dat was naar aanleiding van een sessie waarbij binnen een team flink wat 'onderstroom' was geweest. Nu is er altijd onderstroom in menselijke samenwerking en hier was het goed dat er na een paar sessies iets 'boven' kwam. Er was een einde gekomen aan een lange 'stekelige' periode waarin een team het elkaar erg moeilijk had gemaakt. 3DMens werd ingeschakeld om 'beweging' te krijgen. Een uitdaging zogezegd. Voordat de bevrijding kwam moest er nogal wat 'strijd' worden overwonnen. Die strijd bleef onderhuids. Het was de strijd tegen de emoties en tegen datgene wat er echt nodig was.

Geen feedback

Lange tijd werd er geen vrijheid ervaren. Vrijheid om te benoemen, te delen, te vragen, te melden of te eisen. Geen ruimte voor feedback, geen ruimte voor bezinning, geen ruimte voor de innerlijke route. Medewerkers waren 'vast komen te zitten', - zoals ze het zelf benoemden -  en hadden onbewust gekozen voor een soort loopgraven oorlog. Vanuit de zogenaamd veilige loopgraaf werd af en toe wat naar buiten geslingerd, maar er werd niet gekeken naar het effect ervan. Dat deden ze wel tijdens de sessies. Dat moest zelfs (opnieuw) geleerd worden, want ze kenden het helemaal niet meer. Wat ze gewend waren te doen was 'normaal'.

De symbolische loopgraaf

Als oefening hebben we het uitgebeeld. We symboliseerden de loopgraaf en gooiden letterlijk wat dwars zat naar de overkant. Daar kwam flink wat los. Daarna de dialoog. Die dialoog leverde het eerder genoemde 'wat een bevrijding' op.

Derde dimensie

Het team maakte een stap om 'verder te kijken', om elkaar vanuit de tweede en derde dimensie te zien. De gestampte paden in de loopgraven kregen een nieuwe route en de derde dimensie werd langzaam zichtbaar. Er werd gedeeld, er werd samen gekeken naar problemen en oplossingen, er kwam ruimte voor kwetsbaarheid en mensen gingen elkaar weer 'ontmoeten' in de dialoog. De eerste en tweede dimensie verschillen van elkaar, maar werden gevonden in de derde dimensie. De kracht van deze werkwijze kwam samen in drie woorden....,


"Wat een bevrijding"


Is het niet iedere dag Bevrijdingsdag? Kijk eens wat verder met jouw team/afdeling of organisatie en kies ook voor een nieuwe kijk op vrijheid...

Meer leren kijk dan eens hier: KLIK